بعد‌از اتمام حجت

«عتاب» و «خطاب» حسن روحانی به اعضای کابینه و مدیران‌ارشدش یک «اتمام حجت» بود. «فرمان» او به «ایستادگی» در برابر فشار‌ها و جنگ تبلیغاتی و روانی، «کار و تلاش» مضاعف و برنامه‌ریزی جدید برای حل مشکلات و معضلات بویژه مسائل اقتصادی و اجتماعی و «پاسخگویی» در برابر شبهات و انتقادات و نیز تبیین تصمیم‌های دولت گامی تازه و البته مهم در دوران جدید و فضای فعلی کشور است.
آنچه از سخنان روحانی می‌توان برداشت کرد این است که فرمان تازه او برای دوران جدید، دورانی که ویژگی آن استقامت، سختکوشی، حضور به‌موقع و تصمیم‌گیری جامع است. شکی نیست در روزهایی که سایه شوم تحریم دوباره بازگشته است، نبض دلار و طلا و سکه به‌تندی می‌زند و سرمایه‌ها و پول‌های مردم از این بازار به آن بازار سرگردان است و موج گرانی زمزمه می‌شود و با یک جنگ روانی مردم نسبت به آینده خود ابراز نگرانی می‌کنند و در عین حال به برخی تصمیمات و سخنان بی‌اعتماد هستند، کابینه باید شجاع‌تر، منسجم‌تر و چابک‌تر باشد.
به‌نظر می‌رسد پس‌از این فرمان، چنانچه افرادی در کابینه با سیاست‌های جدید دولت همخوانی و همراهی ندارند و اعتقاد‌شان چیز دیگری است یا خدای نکرده ناتوان هستند باید اصلاح و جایگزین شوند. واقعیت این است که چه بپذیریم، چه نپذیریم؛ برداشت مردم این است که دولت در تحولات و رخدادها و مسائل و معضلات غایب است. دولت هرچند تصمیم‌های مهم، اثر‌گذار و بموقعی گرفته است و بخشی از دولتمردان سختکوش‌تر از گذشته بوده‌اند اما برداشت مردم – چه واقعی چه روانی- هاله ای از بی‌اعتمادی ایجاد کرده‌است. شاید کمترین اثر سخنان روحانی این بود که نشان داد دولت از رنج مردم آگاه است، می‌داند آنان با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند، او نه مطالبات را انکار کرد، نه گرانی‌ها را. نه توقعات را بالا برد نه امید را به نا‌امیدی کشاند. نخواست چشم بر نارضایتی‌ها و ناکارآمدی‌ها بپوشاند و در عین‌حال به‌اعتماد مردم نیز پشت نکرد. با این نگاه هم‌اکنون نقشه‌راهی برای دولتمردان ترسیم شده است. روحانی نسخه عملیاتی حرکت دولت را نوشت. و اگر به این نتیجه برسد که برای این نسخه به افراد جدیدتری نیاز است قطعاً ترمیم کابینه در اولویت قرارگیرد.
اما اینک چه کابینه ترمیم شود چه نشود و اساساً لازم باشد یا نباشد، افزون بر شخص روحانی، وظیفه بزرگ برعهده کابینه و مدیران ارشد اوست.
کابینه روحانی و به بیان منصفانه‌تر اکثریت اعضای مدیران باید عطش و اشتیاق چشمگیر از خود به نمایش بگذارند تا ثابت کنند برای دفاع از حقوق ملت و رفع مشکلات آنان مصمم و پرانگیزه و با برنامه و تصمیم هستند.
مدیران ارشد دولت باید همراه و همگام دولت قرار گیرند. وظیفه آنان بی‌تردید باید تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری باشد. نباید از دولت، نشانه سردرگمی و بلاتکلیفی بیرون بیاید. «روحانی» و «کابینه او» باید یک هدف داشته باشند و آن پایان رکود در سامان دادن به نابسامانی‌های عمومی و تمرکز بر حل آن و پیش‌بینی مشکلات آتی و سیاستگذاری‌های بهینه است.
پس گام سوم پس‌از اتمام‌حجت روحانی را باید دولتمردان بردارند تا نشان دهند روحانی تنها نیست. رفتار و روش وزیر نفت در اوپک که سه شبانه روز بیدارماند و ایستاد تا حق مردم را بگیرد یا وزیر ارتباطات میان مردم حاضر شد تا صدای آنها را بشنود، باید در دولت و میان همه وزیران و مدیران تکرار شود.علاوه بر این اکنون نیازمند عزم جدی برای بازگرداندن «اعتماد» و «امید» به مردم هستیم. ما به یک اعتماد عمومی دوباره از سوی مردم به دولت نیازمندیم. این اعتماد بی‌شک کاسته نشده است اما آسیب دیده است. این اصلاح و تقویت در گرو آن است که مردم باور کنند دولت مشکلات و مواضع موجود را می‌شناسد و برای عبور از آن عزم سیاسی و برنامه مشخص دارد. چنانکه رئیس‌جمهوری گفت دولت در کنار ایستادگی و کار باید پاسخ دهد، بخشی از نقدها متوجه سکوت دولت یا خواست از دولت برای پاسخگویی است. باید ارتباط دولت با مردم از مجرای رسانه معتبر باشد تا امکان اصلاح رویکردها و نقد جهت‌گیری‌ها در فضای جدید فراهم شود. همین موضوع هم مرجعیت را به رسانه‌های داخلی برخواهد گرداند، هم دولت را در بیان برنامه‌ها و نیازهایش یاری می‌دهد و هم مردم را برای مشارکت در فرآیند تصمیم‌سازی دخیل و شریک می‌کند. مردم ایران مردم نجیبی هستند اگر باور کنند و ببینند که تصمیم درست گرفته می‌شود و درست اجرا می‌شود، همراه و همیار دولتمردان هستند. کابینه روحانی باید همانند روش روحانی در اردیبهشت ۹۶، شهربه شهر برود، فریاد برکشد و با مردم حرف بزند همراه آنان تصمیم بگیرد و مشکلات را بازگو کند و طنین شعار «دوباره ایران» در کابینه یکصدا و همدلانه تکرار شود و مردم را همراه و همصدای آن کنند. آقایان دولتمرد، اکنون نوبت شماست که این «فرمان» را اجرا کنید.
* سردبیر روزنامه ایران

انتهای پیام /*

سیاسی

دولت

دلار